Αφού καθυστέρησα να δω τη δεύτερη σεζόν του Squid Game, αποφάσισα να καλύψω το κενό με το Finding Frankie, ένα παιχνίδι που, όχι τυχαία, ξεκινά από μια εξίσου παράδοξη και ανησυχητικά γνώριμη αφετηρία. Ένα αθώο, φαινομενικά διασκεδαστικό τηλεπαιχνίδι που μετατρέπεται σταδιακά σε αγώνα επιβίωσης. Ο κεντρικός χαρακτήρας ανακαλύπτει μία από τις κρυμμένες προσκλήσεις σε ένα κουτί δημητριακών και λαμβάνει μέρος σε έναν διαγωνισμό, που μεταδίδεται ζωντανά, απέναντι σε άλλους συμμετέχοντες.
Εκ πρώτης όψεως, μου θύμισε αρκετά το Indigo Park, του οποίου είχα παίξει το demo πριν μερικό καιρό. Και τα δύο παιχνίδια κατατάσσονται στον genre του mascot horror, με παιδικές φιγούρες που αποκτούν απειλητική συμπεριφορά μέσα σε παρακμιακά amusement parks. Ωστόσο, η κεντρική ιδέα τους εστιάζει σε διαφορετικά σημεία: το Indigo Park ποντάρει περισσότερο στην αφήγηση και την ατμόσφαιρα, ενώ το Finding Frankie πηγαίνει σε τελείως άλλη κατεύθυνση – με έμφαση στο parkour και τη δράση.
Δράση η οποία ξεκινά χωρίς περιττά στάδια, μέσα στα πρώτα λεπτά, εκεί όπου συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να βρισκόμαστε συνεχώς σε εγρήγορση. Οι μηχανισμοί traversal που μας βοηθούν στα διάφορα challenges του Frankie είναι απλοί: slide, bar swinging, wall jumping, rail grinding, trampoline hopping και τυπικό interaction με περιβαλλοντικά αντικείμενα. Δεν υπάρχουν περίπλοκα combos – το focus είναι στη ροή και στην αίσθηση του momentum, και σε αυτό το κομμάτι το παιχνίδι τα καταφέρνει αρκετά καλά.
Οι πίστες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε θυμίζουν αρκετά Fall Guys και Wipe Out (εποχές προ-δεκαετίας). Είναι ως επί το πλείστον straightforward και βασίζονται σε παρατήρηση του περιβάλλοντος (για να αντιληφθούμε την λογική του γρίφου-challenge) και σχετικά γρήγορα αντανακλαστικά για να αποφύγουμε εμπόδια ή ότι μας κυνηγά. Πέρασε γρήγορα τον κύλινδρο με τα εμπόδια, απέφυγε τις μπουνιές τους τοίχους, wall jumping για να φτάσουμε κάποιο σημείο κ.ο.κ. Δεν κολλήσαμε για ώρες σε κάποιο σημείο, ούτε θα σκεφτήκαμε ποτέ να τα παρατήσουμε, και αυτό γιατί το level design είναι αρκετά γνώριμο και απλό.
Η ιστορία κινείται διακριτικά στο background, με τους τρεις κύριους πρωταγωνιστές της ιστορίας: το ίδιο τον Frankie, τον Henry Hotline και τον Deputy Duck. Δεν ξεφεύγει από το τυπικό του είδους αφού περιλαμβάνει ένα σχετικά απλό concept. Υπάρχουν hints ότι κάτι πολύ πιο περίεργο κρύβεται πίσω από όσα βλέπουμε, αλλά ποτέ δεν παίρνει τον πρώτο ρόλο από το gameplay. Σίγουρα μπορούμε να πούμε ότι στηρίζει ωραία την υπόλοιπη ατμόσφαιρα και τον κόσμο του.
Οπτικά, το παιχνίδι είναι τίμιο. Αξιόλογα γραφικά, φωτεινά ή σκοτεινά χρώματα ανάλογα την περίπτωση, και ένα σύνολο που ισορροπεί ανάμεσα στο χαριτωμένο και το τρομακτικό-παρακμιακό. Δεν κυνηγάει την “next-gen ποιότητα”, αλλά φτιάχνει έναν αξιόλογο κόσμο. Ο ήχος υποστηρίζει τέλεια την εμπειρία, με διακριτικές μουσικές και ηχητικά εφέ.
Το review βασίστηκε στη ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Perp Games.
Το Finding Frankie δεν καταφέρνει να είναι πραγματικά τρομακτικό ή αγχωτικό, κυρίως επειδή είναι πολύ εύκολο να καταχραστείς τους μηχανισμούς του προς όφελός σου. Το graphic design του είναι αρκετά εντυπωσιακό για έναν indie τίτλο, όπως επίσης αξιόλογος (αν και όχι τόσο έντονος) είναι ο ακουστικός τομέας του. Τηρεί την υπόσχεση του να προσφέρει ένα χαλαρό δίωρο, σε οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, όχι όμως μια αξέχαστη εμπειρία.
VIA: ign.com
