Μια νέα μορφή διαβήτη που διαφέρει από τον τύπο 1 και 2 της χρόνιας πάθησης και σχετίζεται με τον υποσιτισμό, αναγνωρίστηκε επίσημα από την Διεθνή Ομοσπονδία Διαβήτη.
Η αναγώριση αυτής της κατηγορίας ανακοινώθηκε στις 8 Απριλίου κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Συνεδρίου Διαβήτη της Διεθνούς Ομοσπονδίας Διαβήτη.
Τον Ιανουάριο του 2025, μια ομάδα ειδικών συναντήθηκε στην Ινδία για να καταρτίσει μια κοινή δήλωση για την μορφή αυτή της πάθησης, η οποία αναμένεται να δημοσιευθεί σύντομα, όπως ανέφερε, στο Medscape Medical News η Μέρεντιθ Χόκινς, καθηγήτρια Ιατρικής στο Albert Einstein College of Medicine, στη Νέα Υόρκη.
«Ο διαβήτης που σχετίζεται με τον υποσιτισμό ήταν ιστορικά εξαιρετικά υποδιαγνωσμένος και ανεπαρκώς κατανοητός… Η αναγνώρισή του ως διαβήτη τύπου 5 είναι ένα σημαντικό βήμα για την αύξηση της ευαισθητοποίησης γύρω από ένα πρόβλημα υγείας που επηρεάζει τόσο πολλούς ανθρώπους», δήλωσε η Χόκινς.
Ο διαβήτης που σχετίζεται με τον υποσιτισμό περιγράφηκε για πρώτη φορά στην Τζαμάικα το 1955. Εμφανίζεται κυρίως σε νέους άνδρες σε χώρες με χαμηλό και μεσαίο εισόδημα με Δείκτη Μάζας Σώματος λιγότερο από 19, που σημαίνει ότι είναι λιποβαρείς. Συχνά διαγιγνώσκονται λανθασμένα ως διαβήτης τύπου 1, αλλά δεν αναπτύσσουν κετονουρία ή κέτωση, παρά τα υψηλά επίπεδα γλυκόζης στο αίμα τους και τις υψηλές ανάγκες σε ινσουλίνη.
Το 1985, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κατέταξε επίσημα τον «σακχαρώδη διαβήτη που σχετίζεται με τον υποσιτισμό» ως ξεχωριστό τύπο διαβήτη, αλλά στη συνέχεια, το 1999, κατάργησε αυτή την ταξινόμηση, επικαλούμενος την έλλειψη αποδείξεων ότι ο υποσιτισμός ή η ανεπάρκεια πρωτεϊνών προκαλεί διαβήτη.
Το 2010, η Χόκινς ίδρυσε το Παγκόσμιο Ινστιτούτο Διαβήτη (Global Diabetes Institute) στο Albert Einstein College of Medicine, στη Νέα Υόρκη, προκειμένου να μελετήσει το προφίλ αυτής της πάθησης. Σε μια μελέτη του 2022 που περιέλαβε 73 Ινδούς άνδρες, η ομάδα της εντόπισε μια ξεχωριστή μορφή διαβήτη -τον τύπο 5.
Η έρευνα αποκάλυψε ότι αυτοί οι ασθενείς, σε αντίθεση με αυτούς με διαβήτη τύπου 2, πάσχουν πρωτίστως από σοβαρή έλλειψη ινσουλίνης. Συγκεκριμένα, οι ασθενείς αυτοί έχουν σημαντικά μειωμένη έκκριση ινσουλίνης, μειωμένη παραγωγή γλυκόζης και λιγότερο λιπώδη ιστό.
Η Χόκινς σημείωσε πως είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε τον τύπο 5 από τον τύπο 1, καθώς η χορήγηση υπερβολικής ινσουλίνης μπορεί να αποβεί μοιραία πολύ γρήγορα. Αν και δεν υπάρχουν ακόμη σαφείς οδηγίες για τη θεραπεία του τύπου 5, κάποια δεδομένα υποδηλώνουν ότι πολύ μικρές ποσότητες ινσουλίνης σε συνδυασμό με από του στόματος φάρμακα μπορεί να είναι η πιο αποτελεσματική θεραπεία.
VIA: Zougla.gr
