Doom: The Dark Ages Review

Η Doom, μια σειρά που πιθανώς σκέφτηκε νεκρή κατά τη διάρκεια των δώδεκα ετών παύσης (χωρίς να περιλαμβάνει επανεκκίνηση) μεταξύ της επανεκκίνησης της DOOM της DOOM 3 και του 2016, είναι σε υψηλό επίπεδο. Η επιτυχία της DOOM, ακολουθούμενη από την απελευθέρωση του Doom Eternal, σημαίνει ότι ήταν αναπόφευκτο ότι θα έρθει μια νέα απελευθέρωση. Αυτό που δεν περίμενα ήταν η κατεύθυνση αυτού, που είναι όπου έρχεται η Doom: οι σκοτεινές εποχές.

Με την εγκατάλειψη του multiplayer και την επιλογή για μια καθαρή εμπειρία ενός παίκτη και αφηγηματικής επικεντρωμένης, Doom: The Dark Ages παίρνει τη σειρά κάπου διαφορετική και λίγο μεσαιωνική.

DOOM: Το Dark Ages είναι ένα prequel για Doom (2016) και Doom Eternal. Επικεντρώνεται σε μια προηγούμενη εισβολή της κόλασης και εξηγεί γιατί ο φονιάς Doom είναι ποιος είναι. Μεγάλη ιστορία σύντομη, οι Makyrs ουσιαστικά τον είχαν δεσμευτεί ως το σκλάβος τους, κρατώντας τον παγιδευμένο αν δεν τον χρειαζόταν, απλά τον δείχνονταν προς τους δαίμονες που ήθελαν να σκοτωθούν. Η σειρά δεν ήταν ποτέ πραγματικά αφηγηματική βαρύ, και δεν πρόκειται να προσποιούμαι ότι με κάποιο τρόπο είναι τώρα, αλλά μου αρέσει αυτό που έχουν κάνει εδώ.

Παρά τη γενική του έλλειψη βάθους, ο φονιάς Doom είναι ένας εκπληκτικά καλός χαρακτήρας. Στα προηγούμενα παιχνίδια, θα μπορούσατε να καταλάβετε απόλυτα αυτό που σκέφτεται σε κάθε περίσταση και αυτή η σκέψη είναι ουσιαστικά “σκοτώστε τους δαίμονες, F- οτιδήποτε άλλο”. Ενώ είναι ήδη σε αυτό το πλαίσιο του μυαλού, θα δείτε περισσότερο από το χρόνο του ενώ υπό τον έλεγχο του Makyr, κατά τη διάρκεια της εισβολής του Argent d’ur. Θα συναντήσετε επίσης πολύ περισσότερους χαρακτήρες από ό, τι σε οποιονδήποτε άλλο τίτλο της σειράς (που θυμάμαι). Όπου η γνώση σε προηγούμενα παιχνίδια υποβιβάστηκε στην ανάγνωση των καταχωρήσεων Codex, εδώ το παίρνετε μέσω κοψίματος και άλλων μονόλογων. Ο φονιάς Doom είναι ακόμα τόσο φωνητικός όσο πάντα.

Δεν θα καλύψω περισσότερο την ιστορία για να αποφύγω τους spoilers, αλλά έχω απολαύσει την αλλαγή στην κατεύθυνση. Αυτό συμβαίνει παρά το ρητό μου στην αιώνια αναθεώρηση Doom μου ότι δεν με νοιάζει για την ιστορία σε ένα παιχνίδι Doom.

Ας είμαστε άγρια ​​ειλικρινείς: οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έρχονται σε ένα παιχνίδι Doom λόγω της αφήγησης του, συμπεριλαμβανομένης της Doom: The Dark Ages. Έχοντας το, και ένα καλό, είναι μόνο το κερασάκι στο εξαιρετικά αιματηρό και δαιμονικό κέικ. Όχι, οι άνθρωποι έρχονται για το gameplay, το gory fun stuff και θα υποστήριζα ότι είναι διασκεδαστικό. Εκκαθάριση του τι μπορεί να είναι ένα σημείο κολλητικής για μερικούς ανθρώπους, δεν με νοιάζει για την έλλειψη λειτουργίας πολλών παικτών. Οι περισσότεροι άνθρωποι με γνωρίζουν αρκετά ώστε μια λειτουργία για πολλούς παίκτες είναι συνήθως αρνητικό, όχι θετικό.

Αντί να συμπεριλάβετε το multiplayer, το DOOM: Το Dark Ages περιλαμβάνει τη μεγαλύτερη εκστρατεία της σειράς. Σε 22 διαφορετικά στάδια, που προσφέρει ένα καλό επίπεδο ποικιλίας, θα κάνετε τα πάντα από την κανονική δράση Doom Run -and -Pun, για να πηδήξετε σε ένα Atlan – μια γιγαντιαία ανθρωποειδή πολεμική μηχανή – ή ακόμα και να οδηγήσετε έναν δράκο στη μάχη. Προσθέστε μια σειρά από όπλα, μερικοί επιστρέφουν, άλλοι νέοι (συμπεριλαμβανομένου ενός flail, για να κολλήσετε στο μεσαιωνικό θέμα), και έχετε συναρπαστικό παιχνίδι με δαίμονα-δολοφονώντας, που εξακολουθεί να ενωθεί με Melee Finishing Moves για να αναπληρώσει την υγεία σας και τα πυρομαχικά σας. Ως σημείωση, η παραδοσιακή δόξα σκοτώνει δεν έχουν φύγει εκτός αν είναι ένα αφεντικό, το οποίο μπορεί να απογοητευτεί.

Το πραγματικό gameplay run-and-gun αισθάνεται πιο γειωμένο από ό, τι στο Doom Eternal, πιο κοντά σε αυτό του DOOM (2016). Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμία κατακόρυφη, υπάρχει, αλλά δεν αισθάνεται πλέον σαν να έχει αυταπάτες να είναι ένας μυστικός πλατφόρμα. Πιθανότατα δεν υπάρχει τίποτα εδώ που δεν θα βρείτε εξοικειωμένοι αν έχετε παίξει το πρώτο παιχνίδι. Κάθε όπλο και ικανότητα έχει τη χρήση του. Ο καθένας μπορεί να αναβαθμιστεί με τα διάφορα νομίσματα και τα αντικείμενα που βρέθηκαν σε όλο το παιχνίδι.

Όπως και οι προηγούμενοι τίτλοι, τα όπλα είναι καλά τοποθετημένα μέσα στο παιχνίδι, που σημαίνει ότι όταν χρειάζεστε ένα, θα εισαχθεί, με ένα γρήγορο σεμινάριο. Σας προτείνω να διαβάσετε αυτά επειδή μπορεί να χάσετε μερικά από τα όπλα μπόνους που μπορούν να φέρουν. Για παράδειγμα, ένας από τους πρώτους μπορεί να υπερφορτώνει τις ενεργειακές ασπίδες των εχθρών, προκαλώντας τους να εκραγούν. Γνωρίζοντας τα πρόσθετα αποτελέσματα και την αναβάθμιση των όπλων για να τους δώσετε νέες ικανότητες μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμη στην προσπάθειά σας να σκοτώσετε όλα όσα αναπνέει, έχει αναπνέει ποτέ και θα αναπνέει ποτέ.

Παρά τον έπαινο μου να επιστρέψω σε ένα πιο οριζόντιο gameplay, έχω μερικές επικρίσεις. Εντάξει, ένα. Δεν μου αρέσει ο δράκος και τίποτα να κάνω με αυτό. Είναι δροσερό, αλλά όταν πετάω ένα δράκο, δεν πρέπει να κλειδωθεί σε ένα σχεδόν οριζόντιο επίπεδο μόλις είμαι κλειδωμένος σε έναν εχθρό. Πετάω ένα δράκο με όπλα. Θέλω να είμαι σε θέση να μπαίνω και να πυροβολήσω, και θέλω να κάνω strafing τρέχει. Φαίνεται και συναντάται όπως θα πρέπει να είναι εναέρια μάχη, αλλά η πραγματική μάχη δεν αισθάνεται τίποτα τέτοιο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ταιριάζει με τον κόσμο ή την αφήγηση, αλλά υπάρχει μια αποσύνδεση μεταξύ του τι είναι και του πώς αισθάνεται σαν να είναι. Ιδιαίτερα όταν πετάτε έξω από την μάχη, η οποία είναι ελεύθερη ροή. Οι σκέψεις μου για αυτό δεν επεκτείνονται σε άλλα πράγματα, όπως ο Atlan, το οποίο ταιριάζει καλά με το υπόλοιπο παιχνίδι. Αισθάνεται πιο αργή, όπως αναμένεται από ένα γιγαντιαίο mech, αλλά δεν αισθάνεται ότι θα πρέπει να είναι κάτι άλλο. Χορηγημένος, μπορώ να φανταστώ ότι μερικοί άνθρωποι είναι απογοητευμένοι από τον πιο αργό ρυθμό σε σύγκριση με το βασικό gameplay.

Ακόμα, αυτά είναι δευτερεύοντα ζητήματα στο μεγάλο σχέδιο. Είναι μια μακρά καμπάνια γεμάτη με καλοσύνη DOOM, συμπεριλαμβανομένης της εύρεσης μυστικών, των καταχωρήσεων Codex και άλλων. Η εξερεύνηση είναι, όπως πάντα, ανταμείβεται. Κάνει επίσης εξαιρετικά το άνοιγμα του παιχνιδιού σε ορισμένα επίπεδα, δίνοντάς σας έναν τεράστιο χάρτη για να παίξετε και να αντιμετωπίσετε τους στόχους με τον τρόπο που θέλετε. Η αποφυγή της γραμμικότητας του δίνει μια πιο φρέσκια αίσθηση κατά καιρούς, και είναι επίσης βολικό να γυρίσετε πίσω και να αναπληρώσετε μερικά αποθέματα εάν έχετε διαπιστώσει ότι αγωνίζεστε σε έναν αγώνα.

Είναι όλα δεμένα μαζί με εξαιρετικά γραφικά και ήχο. Τώρα, αυτό είναι ένα παιχνίδι Doom, και είναι το 2025, αυτό είναι σαν να λέει “ο ήλιος θα ανέβει το πρωί”. Δεν μπορώ ακόμα να τονίσω ότι η αισθητική και ο σχεδιασμός της μοίρας: η σκοτεινή εποχή είναι εξαιρετική, ειδικά όταν αρχίζετε να απομακρύνετε από το Argent. Προσθέστε το συνηθισμένο μεταλλικό riff σε αυτό, και έχετε μια επιτυχημένη, παλμική δράση και γεμάτο αίμα παιχνίδι.

Έτσι, για να το θέσω όλα απλά, Doom: Το Dark Ages είναι ένα καλό παιχνίδι – όχι, είναι ένα πολύ καλό παιχνίδι. Θα το συνιστούσα στους οπαδούς του είδους και των ανθρώπων που θέλουν να διασκεδάσουν χωρίς τον κίνδυνο να μεταβιβαστούν μέσω σωματικών υγρών. Αν δεν μιλάμε για το αίμα και τα έντερα του δαίμονα, υπάρχουν πολλά από αυτά. DOOM: Το Dark Ages είναι μια ακόμη επιτυχία από το λογισμικό ID και πολύ μπορεί να συνεχιστεί.

Έκδοση PC. Αντιγραφή που παρέχεται από τον εκδότη.

8.5

Βαθμολογία WCCFTECH

Doom: The Dark Ages