Αν υπάρχεις τουλάχιστον 20 χρόνια σε αυτή τη γη, τότε θα έχεις ακούσει, πιθανώς, σε κάποια μορφή, για το Devil May Cry. Είτε ως παιχνίδι, είτε ως manga, το DMC συνοδεύει τις ζωές μας εδώ και πολλές δεκαετίες και αν κρίνουμε από το υλικό του, θα συνεχίσει να υπάρχει για πολλές ακόμα.
Όπως έχω πει και σε προηγούμενα review σειρών που έχουν βασιστεί με κάποιο τρόπο σε παιχνίδια, δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα κάτσει να κοιτάξει κάθε μικρή λεπτομέρεια και αν η σειρά αντικατοπτρίζει τέλεια όλα όσα είδαμε στο ανάλογο παιχνίδι. Στην προκειμένη περίπτωση άλλωστε, το DMC έχει πολλές μορφές, οπότε η ιστορία μπορεί να πάρει έμπνευση από διάφορες πηγές που ίσως κάποιοι να μην γνωρίζουν, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου.
Το Netflix λοιπόν κυκλοφόρησε πριν μερικές μέρες, μια animated σειρά Devil May Cry, στην οποία εξιστορείται η προσπάθεια του villain White Rabbit να ενώσει ξανά τη γη με την κόλαση. Οι δύο διαστάσεις είχαν χωριστεί πριν πολλά χρόνια από ένα barrier, το οποίο δημιούργησε ο δαίμονας Sparda ώστε να προστατέψει την ανθρωπότητα από τους αιμοδιψείς όμοιούς του. Στην αντίπερα όχθη, ο Dante (Johnny Yong Bosch) κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: κυνηγάει δαίμονες που απειλούν την πόλη.
Ο Dante είναι demon hunter (duh) με αλέγρο, αλλά μερικές φορές κυνικό χαρακτήρα, μια λεπτομέρεια που κάνει ακόμα και τις αιματηρές σκηνές μάχης με σιχαμένα πλάσματα λίγο πιο ανάλαφρες. Παντοδύναμος, αλλά και αλαζόνας, ο Dante δε δείχνει να επηρεάζεται από κανένα κακό που βρίσκει μπροστά του και τουλάχιστον στην αρχή, δεν φαίνεται να γνωρίζει για τα σχέδια του White Rabbit (Hoon Lee). Aρχίζει όμως σιγά σιγά να υποψιάζεται ότι κάτι συμβαίνει, μετά από αλλεπάλληλες επιθέσεις εναντίον του.
Δεν είναι όμως όλοι στην κοσμάρα τους. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ φαίνεται να ετοιμάζεται να βάλει τέλος στα σχέδια του White Rabbit, με επικεφαλής τον αντιπρόεδρο Baines (Kevin Conroy) ένας βαθιά θρησκευόμενο άνθρωπο που βλέπει αυτήν την επικείμενη σύγκρουση ως σημάδι από το Θεό για την απόλυτη κυριαρχία του ανθρώπινου είδους. Σε αυτό το σημείο θα αφιερώσω λίγο χρόνο για να συγχαρώ τους ανθρώπους πίσω από αυτόν τον χαρακτήρα, που, δίνοντας έμφαση στο θρησκευτικό στοιχείο και στην ιδέα του Holy War, μου προσέφερε στιγμές γέλιου αλλά και έντονου eye-rolling.
Τόσο ο White Rabbit όσο και ο Baine, με τους καλά εκπαιδευμένους μισθοφόρους τους, έχουν έναν στόχο. Να αποκτήσουν όλα τα artifacts που θα βοηθήσουν στη ρήξη του τοίχους ανάμεσα στις δύο διαστάσεις. Φυσικά το τελικό αποτέλεσμα που κυνηγάει ο καθένας είναι διαφορετικό, αλλά όλες τους οι ενέργειες δείχνουν να προορίζονται για ένα πρόσωπο: τον Dante. Όταν λοιπόν στρατιές από δαίμονες και οι μισθοφόροι του Baine τον κυνηγούν ακατάπαυστα για να αποκτήσουν το μενταγιόν που του χάρισε η μητέρα του, βρίσκεται σε συνεχή απορία γιατί αυτό το οικογενειακό κειμήλιο είναι τόσο σημαντικό. Θα το μάθει σύντομα, αν και αυτή η αποκάλυψη δε θα είναι η πιο σοκαριστική.
Πριν πάμε στο τεχνικό κομμάτι της σειράς, θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω στους χαρακτήρες. Σε αυτή την εκδοχή της ιστορίας του Devil May Cry, ο Dante έχει μείνει ορφανός από πολύ μικρός και γνωρίζει για το παρελθόν του μόνο όσα μοιράστηκε μαζί του η μητέρα του. Δείχνει να μην πτοείται από όλα όσα γίνονται γύρω του, αλλά προς το δεύτερο μέρος της σεζόν τον βλέπουμε να περνά και μια έντονη κρίση ταυτότητας, πάντα όμως δοσμένη με χιούμορ. Αν δεν είχε και αυτά τα απαράδεκτα dad jokes α λα αποτυχημένος Deadpool, θα μιλούσαμε για ένα καθ’ όλα άρτιο character building. Εντάξει, είχα θέμα και με την επιλογή του voice actor, που έδινε μια πιο παιδική φωνή σε έναν θεωρητικά πολύ badass χαρακτήρα, αλλά εδώ σταματούν τα αρνητικά που είχα να πω για τον Dante.
Στο σύνολό του, το cast ήταν πολύ γεμάτο και άρχισε να αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο μετά το μισό της σεζόν, όταν πια οι περιττές παρουσίες είχαν με κάποιο τρόπο χαθεί. Ο Baines, με την εμβληματική φωνή του Kevin Conroy είναι πάντα μια ευχάριστη νότα στην οθόνη, ενώ ο White Rabbit, αν και είναι απλά ένα εργαλείο σε όλο αυτό το μεγαλεπήβολο πλάνο, κλέβει κάθε σκηνή στην οποία εμφανίζεται. Άλλωστε, το επεισόδιο που αφιερώθηκε στο παρελθόν του είναι και το εναρκτήριο λάκτισμα για την καταπληκτική κορύφωση όλης της σεζόν.
Βέβαια, χρειάστηκαν έξι ολόκληρα επεισόδια για να αρχίσει να έχει ουσία αυτό που βλέπουμε και όλα τα κομμάτια του παζλ να αρχίσουν να ενώνονται, αλλά άπαξ και έγινε η αρχή, εγώ δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από την οθόνη. Θα πει κανείς ότι σε μια σειρά οκτώ επεισοδίων δεν είναι δυνατόν να ξεκινάει η δράση λίγο πριν το τέλος, αλλά είναι ολοφάνερο πως η πρώτη σεζόν είναι εισαγωγική για τα πολύ σημαντικά γεγονότα που θα ακολουθήσουν στο μέλλον.
Πριν κλείσω, θέλω οπωσδήποτε να μιλήσω για τις καταπληκτικές μουσικάρες που πλαισίωναν τις σκηνές δράσεις. Από το Last Resort, μέχρι το Ka-Boom Ka-Boom και το Rollin’ (Air Raid Vehicle) των Limp Bizkit, που επιλέχθηκε ως τραγούδι εισαγωγής, φαίνεται ότι η ομάδα πίσω από το DMC του Netflix έδωσε πολλή προσοχή και αγάπη στην μουσική επένδυση της σειράς και έκανε τις σκηνές μάχης ακόμα πιο επικές. Μάλλον όμως όλη η αγάπη και τα χρήματα εξαντλήθηκαν στην μουσική, αλλιώς δεν εξηγούνται τα κάκιστα CG, ιδιαίτερα στα πρώτα επεισόδια. Αλλά τι να κάνεις; Να κάτσεις να σκάσεις; Αυτό που έχει σημασία είναι ότι από το έκτο επεισόδιο και μετά, που είναι αφιερωμένο στον White Rabbit και την ιστορία του, φαίνεται κάποιος να ξύπνησε και το οπτικό κομμάτι σίγουρα βελτιώθηκε αισθητά.
Το Devil May Cry κλείνει με μια αποκάλυψη που θα ταρακουνήσει τον κόσμο του Dante, άσχετα που αυτή η εξέλιξη φαινόταν να έρχεται από μίλια μακριά. Μένει μόνο να δούμε τι θα κάνει ο Dante, τώρα που η πραγματικότητα που γνώριζε γκρεμίζεται γύρω του.
To Devil May Cry δεν ανακαλύπτει τον τροχό. Έχουμε δει καλύτερα, έχουμε και δει και χειρότερα. Μπορεί η ιστορία της πρώτης σεζόν να ήταν προβλέψιμη, αλλά τα τρία τελευταία επεισόδια επανορθώνουν και με το παραπάνω. Αν το πάρετε ως εισαγωγή για κάτι μεγαλύτερο, τότε η σειρά σίγουρα θα σας αρέσει. Ας ευχηθούμε τώρα να μην ακυρωθεί και μείνουμε με την επιθυμία στο χέρι.
VIA: ign.com
