Μετά από μια εξαιρετική πρώτη σεζόν και μια φανερά αδύναμη συνέχεια, η αναμονή για την τρίτη σεζόν του Reacher ήταν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, Γολγοθάς. Η δημοφιλής σειρά του Amazon Prime βασίζεται στα βιβλία του Lee Child και ενώ ξεκίνησε πολύ δυνατά και έθεσε τις βάσεις για σεζόν γεμάτες δράση, ξύλο, έγκλημα και μυστήριο, η δεύτερη σεζόν κάθε άλλο αντάξια των προσδοκιών κατέληξε να είναι.
Δεν έχω έρθει σε επαφή με τη δουλειά του Lee, αλλά από την έρευνά μου στο διαδίκτυο διαπίστωσα ότι τα βιβλία της πρώτης και της τρίτης σεζόν είναι από τα κορυφαία της σειράς, ενώ το βιβλίο από το οποίο πήρε έμπνευση η δεύτερη σεζόν είναι από τα πιο αδύναμα. Αρκετά ωστόσο με την αναδρομή στο παρελθόν, πάμε στο δια ταύτα.
Στο τέλος της δεύτερης σεζόν είδαμε τον Reacher (Alan Ritchson) να μπαίνει στο λεωφορείο και να ξεκινά το ταξίδι για τον επόμενο προσωρινό προορισμό του. Ο δρόμος λοιπόν, τον βγάζει στο Maine, μια ήσυχη γραφική πoλιτεία που ταιριάζει απόλυτα με τον μοναχικό χαρακτήρα του πρωταγωνιστή μας. Το πρώτο επεισόδιο ανοίγει με τον Reacher να μπαίνει σε ένα μαγαζί με δίσκους, ώστε να πουλήσει τη συλλογή του και να βγάλει κάποια χρήματα. Αν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο «Persuader», τότε όλη η εισαγωγική ακολουθία θα σου φανεί κάπως παράξενη, αφού στην προσπάθειά του να πουλήσει τους δίσκους του, ο Reacher βρίσκεται αντιμέτωπος με μια απόπειρα απαγωγής και όπως είναι φυσικό, δε μπορεί να μείνει αμέτοχος, ιδιαίτερα αφού εμπλέκεται ένα παιδί στην υπόθεση.
Καθώς προσπαθεί να διαφύγει, σκοτώνει τον άνθρωπο που προσπάθησε να τον απαγάγει, αλλά για κακή του τύχη, στο δρόμο του βρίσκεται ένας αστυνομικός, τον οποίο πυροβολεί ενστικτωδώς. Πλέον, με ένα τόσο βαρύ έγκλημα στις πλάτες του, μπαίνει στο αυτοκίνητό του άρον άρον και, μαζί με τον νεαρό που μόλις έσωσε κατευθύνονται στο σπίτι του τελευταίου για να κρυφτούν. Πολύ σύντομα καταλαβαίνουμε ότι όλο αυτό ήταν στημένο και ο Richard (Johnny Berchtold) είναι ο γιος ενός επιφανούς και πολύ πλούσιου εμπόρου χαλιών, Zachary Beck, τον οποίο ο Reacher έχει στοχοποιήσει για να φτάσει στον πραγματικό του στόχο, τον criminal mastermind Quinn (Brian Teel).
Με δεδομένο ότι ο Richard έχει απαχθεί ήδη μια φορά και έχει χάσει και ένα αυτί για να θυμάται την ιστορία για πάντα, ο Beck δε μπορεί παρά να επιστρατεύσει τον Reacher ως έναν από τους υπαλλήλους του, αλλά η απόφασή του φαίνεται να μην είναι αποδεκτή για τους υπόλοιπους goons του σπιτιού. Οι προσπάθειες του Beck να τον πείσει ότι είναι ένας απλός έμπορος χαλιών φυσικά δεν πείθουν τον Reacher, ο οποίος προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των νέων του «φίλων» ενώ ταυτόχρονα ψάχνει την αλήθεια πίσω από τον περιβόητο επιχειρηματία.
Και ενώ ο Reacher έχει ήδη δύο προβλήματα στο κεφάλι του, βρίσκεται μπλεγμένος και σε μια υπόθεση της Υπηρεσίας Δίωξης Ναρκωτικών των Ηνωμένων Πολιτειών, που για κακή (ή καλή του τύχη) έχουν τα ίδια πρόσωπα ενδιαφέροντος. Enter Susan Duffy, μια πράκτορα της υπηρεσίας, η οποία, θέλοντας να ερευνήσει τις κινήσεις του Beck, έστειλε την Teresa, μια νεαρή κοπέλα, να διεισδύσει στο σπίτι του και να δουλεύει σαν πληροφοριοδότης. Ωστόσο, εδώ και κάποιο καιρό έχει χάσει επαφή μαζί της και ανησυχεί για τα χειρότερα, αλλά τώρα, με αφορμή την άφιξη του Reacher στην έπαυλη, βρίσκει την ευκαιρία να ξεσκεπάσει την όχι και τόσο καθαρή επιχείρηση του Beck και να σώσει την Teresa. Κάθε πλευρά έχεις τους δικούς της στόχους αλλά και οι δύο έχουν έναν κοινό παρονομαστή, οπότε η συνεργασία είναι αναπόφευκτη.
Κατά τη διάρκεια της σεζόν, η συνεχής απειλή να προέρχεται από τους υπαλλήλους του Beck, αλλά πάντα στο παρασκήνιο φαίνεται να ελλοχεύει κάτι μεγαλύτερο. Το ποιος είναι το μεγάλο κεφάλι πίσω από αυτήν την επιχείρηση δεν είναι μυστήριο. Το πόσο βαθιά μπλεγμένη και σε κίνδυνο βρίσκεται η οικογένεια Beck ωστόσο είναι κάτι που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Ο πάτερ φαμίλιας έχει χάσει κάθε έλεγχο της επιχείρησης και της ζωής του, αλλά οποιαδήποτε προσπάθεια της σειράς να τον παρουσιάσει σε ένα πιο θετικό φως, κατ’ εμέ, πέφτει στο κενό. Αν έχεις μάτια και αντίληψη τότε σίγουρα δεν μπορείς να στενοχωρηθείς για αυτόν τον τύπο, που προτίμησε να θυσιάσει κομμάτι του γιού του από το να ακολουθήσει το αναπόφευκτο.
Η ιστορία, για ακόμα μια φορά, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά δε νομίζω ότι βλέπει κανείς το Reacher για τις βαθυστόχαστες αφηγήσεις του. Οι περισσότεροι από εμάς που την παρακολουθούμε, θέλουμε να δούμε ξύλο, δράση, stunts που αψηφούν τη λογική και φυσικά…τους κοιλιακούς του Ritchson. Σε αυτή τη σεζόν συγκεκριμένα μάλλον υπήρξε η εντολή να τους βλέπουμε σε κάθε επεισόδιο, αλλά δεν είμαι τρελή για να παραπονεθώ για αυτό. Το χτίσιμο της αναμονής για την άφιξη του μεγάλου, τρομακτικού κακού γίνεται σωστά και μεθοδικά, αν και η κορύφωση δεν ανταποκρίνεται σε αυτές τις προσδοκίες. Ακόμα και οι σκηνές δράσης δεν είναι στην αίγλη που τις θυμόμαστε από την πρώτη σεζόν. Όσες από αυτές ωστόσο είναι καλές….είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ καλές.
Ας μιλήσουμε λίγο για τους χαρακτήρες που πλαισιώνουν τον Reacher. Σε αντίθεση με την προηγούμενη σεζόν, όπου έπρεπε να συγκεντρωθούμε σε πολλά διαφορετικά πρόσωπα, εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο minimal. Ίσως το highlight που σίγουρα θα είδατε στο διαδίκτυο ακόμα και αν δεν έχετε δει την σεζόν, είναι η άφιξη του τεράστιου (στην κυριολεξία) Paulie (Olivier Richters), που δεν εμπιστεύεται ποτέ τον Reacher και είναι μια συνεχής υπενθύμιση για τον Reacher ότι δεν είναι ο μεγαλύτερος τύπος σε κάθε κατάσταση. Αυτή είναι και η πιο αξιοσημείωτη «σχέση» σε όλη τη σεζόν, η οποία αναβαθμίζει την κατά τα άλλα κάπως δύσκαμπτη στάση και ερμηνεία του Ritchson. Έχει χάσει λίγο από την λάμψη στα μάτια του και την στωικότητα που είναι απαραίτητη για τον χαρακτήρα του, αλλά ελπίζουμε ότι στο μέλλον θα το ξαναβρεί μέσα του να γίνει ο εμβληματικός, λιγομίλητος χαρακτήρας που αγαπήσαμε.
Η Duffy εξυπηρετεί τον σκοπό της, αν και είναι λίγο παραπάνω συναισθηματικά μπλεγμένη με την υπόθεση απ’ ότι θα ήταν ίσως πρέπον. Παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω ποιος επέλεξε μια βρετανίδα ηθοποιός να χρησιμοποιεί προφορά από τη Βοστόνη, αλλά αν οι υπεύθυνοι με ακούν, θέλω να ξέρουν ότι η απόφασή τους δεν ήταν καθόλου καλή. Ναι μεν είναι μια badass τύπισσα που δε μασάει τα λόγια της, αλλά στην πραγματικότητα τα μασάει, προσπαθώντας να κρύψει την βρετανική προφορά, δημιουργώντας μια περίεργη ακαμψία στο σώμα και στο πρόσωπό της και κατ’ επέκταση στην ερμηνεία της.
Με την τέταρτη σεζόν να είναι επικείμενη, ελπίζουμε ότι η σειρά θα επανέλθει στις δόξες της. Δεν περιμένω πολλά από την ιστορία. Άλλωστε το περιεχόμενό της βασίζεται σε βιβλία δράσης και η μεταφορά στο εκάστοτε μέσο είναι στη διακριτική ευχέρεια του δημιουργού. Αυτό που μου έλειψε τώρα είναι η αβυσσαλέα όρεξη του Reacher να ισοπεδώσει τα πάντα στο δρόμο του, τόσο με τη δύναμη όσο και με την εξυπνάδα του. Εντάξει, και λίγη παραπάνω προσπάθεια στην πλοκή δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Αν θα έπρεπε να περιγράψω με μια λέξη την τρίτη σεζόν του Reacher, αυτή θα ήταν «συμπαθητική». Η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό όσων έχουν ακολουθήσει την πορεία της σειράς εν γένει είναι ότι τώρα, τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα συγκριτικά με την δεύτερη σεζόν. Με αυτά τα επεισόδια, αποδεικνύεται ότι η σπίθα για κάτι καλύτερο είναι εκεί. Λείπει όμως αυτό το κάτι, αυτό το «ουμφ» που θα την απογειώσει και θα την επαναφέρει στις ένδοξες απαρχές της.
VIA: ign.com
