Έχεις δει ένα ιατρικό δράμα, τα έχεις δει όλα, σωστά; Συμβατικά ελκυστικοί ηθοποιοί με στολές χειρουργείου και εργαστηριακές ρόμπες, εντάσεις (ρομαντικές και μη) να αναπτύσσονται ανάμεσα στο προσωπικό, μυστηριώδεις ασθένειες να διαγιγνώσκονται ή/και να θεραπεύονται πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Και ενώ πολλές από αυτές τις ιδιότητες θα μπορούσαν να αποδοθούν στο “The Pitt” του Max (στην Ελλάδα διαθέσιμο μέσω Vodafone TV), δεν θα πρέπει να επισκιαστεί το γεγονός ότι: το “The Pitt” είναι εύκολα η καλύτερη νέα σειρά του 2025, ιατρική ή μη. Με εξαιρετικό ρυθμό και συναρπαστικές ιστορίες, είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς μόνο ένα επεισόδιο χωρίς να αγωνιά για το επόμενο.
Παρόλο που μπορεί να φαίνεται οικείο – ειδικά αν έχετε δει προηγουμένω τον Noah Wyle στο ER; – το “The Pitt” εξελίσσεται σε κάτι μοναδικό κατά τη διάρκεια της πρώτης του σεζόν. Μοιάζει σαν κάποιος να ανακαλύπτει το μυστικό για το πώς έφτιαχναν παλιά σειρές: μεγάλος αριθμός επεισοδίων, μινιμαλιστική σκηνοθεσία, ιατρικές περιπτώσεις της εβδομάδας να αλληλοπλέκονται με προσωπικές ιστορίες. Είναι πολύ περισσότερο από το άθροισμα των πολλών εξαιρετικών μερών του, χάρη στο ταλέντο και εμπειρία που υπάρχουν πίσω και μπροστά από την κάμερα.
Η σκιά του ER είναι μεγάλη πάνω από το “The Pitt” και όχι μόνο λόγω του πρωταγωνιστή του – ο οποίος, αξίζει να ειπωθεί, είναι καλός σε όλη την 1η σεζόν – και του τόπου όπου διαδραματίζεται: Η δημιουργική ομάδα περιλαμβάνει τόσο τον John Wells όσο και τον R. Scott Gemmill, πρώην σεναριογράφους της μακροχρόνιας δραματικής σειράς του NBC. Αλλά αυτό δεν είναι απλώς ο Wells και ο Gemmill να ξαναζεσταίνουν τα περισσεύματα της παλιάς σειράς – η δουλειά τους εδώ διαφοροποιείται με δύο σημαντικούς τρόπους. Πρώτον, μόλις μπούμε στο τμήμα επειγόντων περιστατικών του φανταστικού Pittsburgh Trauma Medical Hospital (γνωστό και ως The Pitt) με τον Robby στο πρώτο επεισόδιο της σειράς, σπάνια φεύγουμε εκτός. Αλλά πιο κρίσιμο και φανταστικό είναι η δομή του “The Pitt”, όπου κάθε επεισόδιό του απεικονίζει μία ώρα μιας 15ωρης βάρδιας στο πιο αγχωτικό τμήμα ενός πανεπιστημιακού νοσοκομείου και δεν καλύπτει μέρες ή μήνες.
Αυτή η σύλληψη της μιας τοποθεσίας αποδεικνύεται κάτι σαν μυστικό όπλο. Όχι μόνο παρέχει την αναμενόμενη ένταση ενός εργασιακού χώρου όπου το διακύβευμα είναι πάντα ζωή ή θάνατος, αλλά επιτρέπει στους σεναριογράφους να επιστρέψουν σε ιστορίες που διαφορετικά θα μπορούσαν να περιοριστούν σε ένα μόνο επεισόδιο. Επειδή παρακολουθούμε μια μέρα από τη ζωή του νοσοκομείου να εκτυλίσσεται σε μια ολόκληρη σεζόν αλά 24, μπορούμε να περιμένουμε να ξαναδούμε τους χαρακτήρες καθώς ο χρόνος κυλάει. Αυτό σημαίνει ότι βλέπουμε την απογοήτευση ενός ασθενούς με τους χρόνους αναμονής να αυξάνεται σε πολλά επεισόδια, ή παρακολουθούμε ένα ασθενοφόρο να κλέβεται ενώ χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένων των σεκιουριτάδων και της κοινωνικής λειτουργού του PTMH, στοιχηματίζουν για το αποτέλεσμα. Οι δεσμοί που δημιουργούμε με αυτούς τους ασθενείς και οι υπέροχες ερμηνείες πίσω από αυτούς οδηγούν σε υπέροχες συναισθηματικές στιγμές, τόσο υψηλές όσο και χαμηλές. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το πόσο τραγικές είναι οι περιστάσεις, το The Pitt καταφέρνει πάντα να παραμένει ακριβώς στη σωστή πλευρά της μελοδραματικότητας, επιτρέποντας μεγάλα συναισθήματα που ποτέ δεν κατακλύζουν τη σκηνή ούτε εξουδετερώνονται από ένα αταίριαστο αστείο.
Ενώ ο Robby είναι ο φαινομενικά κύριος χαρακτήρας (αυτός που βρίσκεται σε όλες τις αφίσες και αυτός που έχει τον περισσότερο χρόνο στην οθόνη λόγω της θέσης του ως ανώτερου επιμελητή γιατρού), είναι επίσης απλώς ένας παίκτης στο μεγάλο σύνολο της πτέρυγας. Υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες που πρέπει να παρακολουθήσει κανείς, και εκεί βοηθάει μία από τις έξυπνες χρήσεις δοκιμασμένων τηλεοπτικών μεθόδων του “The Pitt”: Γνωρίζουμε τον Robby και τους συναδέλφους του μαζί με μια νέα ομάδα ασκούμενων και ειδικευόμενων την πρώτη ημέρα της εκ περιτροπής τους στα επείγοντα περιστατικά. Αυτά τα νέα πρόσωπα στη συνέχεια αναμειγνύονται και συνδυάζονται με τους πιο έμπειρους γιατρούς σε όλο το πρώτο επεισόδιο και τα 14 που ακολουθούν. Το γράψιμο αυτών των χαρακτήρων είναι υπερφυσικά σίγουρο – τόσο καλό στο να καθορίζει ποιος είναι κάποιος και τι τον κινητοποιεί, που όταν μας παρουσιάζεται ένα εντελώς διαφορετικό προσωπικό προς το τέλος της σεζόν, νιώθουμε σαν να τους γνωρίζουμε ήδη χρόνια.
Ίσως στο μεγαλύτερο κατόρθωμα όλων, δεν υπάρχει κακός χαρακτήρας στην παρέα. Είτε είναι η αγαπημένη Dr. Mel King (Taylor Dearden), η ευφυής για γιατρός με τα μεγάλα μάτια Javadi (Shabana Azeez), ο αιώνια υποφέρων Dr. Dennis Whitaker (Gerran Howell) ή η φοβερή/πάντα αμφιλεγόμενη Dr. Trinity Santos (Isa Briones), αφήνουν αμέσως το στίγμα τους και γίνονται πιο συναρπαστικοί όσο περισσότερο χρόνο περνάμε μαζί τους και τους επιβλέποντές τους.
Δεν υπάρχει κακός χαρακτήρας στην παρέα.
Μέσα στους στενούς χώρους του κύριου σκηνικού του The Pitt, οι ηθοποιοί είναι προσεκτικά και μελετημένα τοποθετημένοι. Μπορεί να παρατηρήσετε έναν από τους πρωταγωνιστές να εργάζεται διακριτικά στο πλάνο με την πλάτη στην κάμερα ή να ασχολείται με κάτι καθώς περνάει μπροστά από μια συζήτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη – μια δράση που δεν είναι σημαντική καθαυτή, αλλά είναι αληθινή σε αυτό που θα μπορούσε να κάνει ο χαρακτήρας τους εκείνη τη στιγμή της βάρδιάς του. Είναι μέρος της καθαρής και διακριτικής σκηνοθεσίας της σειράς, όπως η συνήθειά της να ακολουθεί ομαλά έναν χαρακτήρα καθώς μετακινείται από τη μια σκηνή στην άλλη ή να μετατοπίζει την εστίαση της κάμερας από έναν ηθοποιό στο προσκήνιο σε έναν άλλον στο παρασκήνιο κατά τη μετάβαση μεταξύ των ιστοριών.
Και τι ιστορίες υπάρχουν! Μερικές φορές μπορεί να νιώσει κανείς ότι έχουν συμβεί πολλά μνημειώδη πράγματα σε αυτούς τους ανθρώπους μέσα σε μόλις μία ημέρα. Αλλά αντί να το ενισχύει με μελοδραματικές ανατροπές, το The Pitt κλίνει έντονα προς τον ρεαλισμό, τόσο στις ιατρικές λεπτομέρειες όσο και στη σκληρή ζωή του νοσοκομείου. Χάρη στους σχετικά χαλαρούς περιορισμούς περιεχομένου του streaming, αυτό σημαίνει κάποια εκτενώς ανατριχιαστική βία και εξονυχιστική λεπτομέρεια. Όλοι επιτρέπεται επίσης να βρίζουν πολύ, και θα εκπλαγείτε πόσο μεγάλη διαφορά κάνει αυτό.
Υπάρχει μια κομψότητα στον τρόπο που η κάμερα αιωρείται γύρω από τα επείγοντα περιστατικά, συνεργαζόμενη με ένα διακριτικό μοντάζ που διατηρεί την ορμή καθώς το The Pitt μεταβαίνει από μια χειρουργική επέμβαση υψηλής έντασης στη σχετική ηρεμία του σταθμού των νοσηλευτών. Υπάρχει εμφανής τεχνική στην οθόνη, παρόλο που αποφεύγει τη πρόσφατη τηλεοπτική μόδα για εντυπωσιακές σκηνές και επεισόδια μονοπλάνων. Η εμφάνιση του The Pitt αισθάνεται ξεχωριστή μέχρι τον τρόπο που φωτίζεται το σκηνικό: όλα έντονα φώτα και ξεθωριασμένα χρώματα που παρόλα αυτά αποφεύγουν να φαίνονται στείρα ή επίπεδα.
Αυτή είναι μια σειρά με πολλά στο μυαλό της, ιδιαίτερα την παρακμάζουσα κατάσταση της αμερικανικής υγειονομικής περίθαλψης. Ο COVID κάνει την εμφάνισή του, αλλά η 1η σεζόν εμβαθύνει στο ευρύ φάσμα θεραπειών που το υπερφορτωμένο και υποπληρωμένο προσωπικό του καλείται να πραγματοποιήσει, ανεξάρτητα από το αν είναι εξοπλισμένο για να τις χειριστεί. Επίσης, δεν αισθάνεται καμία υποχρέωση να τους απεικονίσει ως αυστηρά ηρωικούς, βρίσκοντας ενδιαφέρουσες αποχρώσεις του γκρι στις προκαταλήψεις που δείχνουν προς τους ασθενείς και περιστασιακά μεταξύ τους. Στα χειρότερα της, αυτές μπορεί να μοιάζουν με διδακτικές στιγμές από ένα “πολύ ιδιαίτερο επεισόδιο”, όπως όταν η Dr. Heather Collins (Tracy Ifeachor) αντιμετωπίζει ήρεμα τη Dr. Cassie McKay (Fiona Dourif) σχετικά με μια πιθανή εσφαλμένη διάγνωση ενός ασθενούς λόγω του βάρους της. Αλλά αυτό είναι σπάνιο, και περισσότερο χαρακτηριστικό παρά ελάττωμα, και όσο κι αν τέτοιες στιγμές ξεχωρίζουν από την υπόλοιπη 1η σεζόν, συνήθως φαίνονται παθιασμένες παρά διδακτικές. Επιπλέον, ποτέ δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να σταθεί κανείς πλήρως σε τέτοιες συζητήσεις πριν μεταφερθεί το επόμενο ατύχημα.
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, η χαρά του The Pitt έγκειται στο να βλέπει κανείς τη δουλειά ανθρώπων που ξέρουν τι κάνουν – τόσο στην οθόνη όσο και εκτός αυτής. Σε κάνει να επευφημείς όταν κάποιος ολοκληρώνει μια ιδιαίτερα δύσκολη διαδικασία ή κάνει μια ανακάλυψη σε ένα μυστήριο. Είναι επίσης αυτό που παίρνεις όταν έχεις βετεράνους της τηλεόρασης που γνωρίζουν το μέσο από μέσα κι έξω και δεν φοβούνται να χρησιμοποιήσουν αυτή τη γνώση στην υπηρεσία κάποιων φρέσκων και συναρπαστικών ιδεών.
Το “The Pitt” είναι το προϊόν βετεράνων σεναριογράφων, ηθοποιών και σκηνοθετών της τηλεόρασης που αποδίδουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Ισομερώς συναρπαστικό, καταστροφικό και διασκεδαστικό, είναι εξίσου πιθανό να σε κάνει να γελάσεις με έναν ιδιαίτερα αηδιαστικό τραυματισμό όσο και να σου ραγίσει την καρδιά αν δεν προσέξεις. Ο Noah Wyle ηγείται ενός cast όπου όλοι δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να δημιουργήσουν ένα αξιομνημόνευτο σύνολο χαρακτήρων. Ακόμη και οι πιο διδακτικές του στιγμές γίνονται μέρος της γοητείας του, και μέχρι το τέλος αποτινάσσει κάθε κατηγορία περί αντιγραφής του ER και των υπολοίπων.
VIA: ign.com
